این دوره در ادبیات سیاسی ایران به دوره سازندگی شهرت دارد. در این دوره تفکرات و اندیشه های توسعه گرایانه دولت و تدوین قوانبن و مقررات توسعه ای سیاست درهای باز اقتصادی ، که از آن به عنوان الگوی چینی توسعه یاد میشود و تعامل با نظام های سیاسی و اقتصادی جهان زمینه مساعدی برای ورود جهانگردان خارجی به ایران فراهم کرد و از سویی تحرک جریان گردشگری داخلی را نیز سبب شد.
متوسط رشد جهانگردان ورودی این دوره 31.4 درصد بوده و در سال 1375 به 570 هزار تن رسید. از مهمترین ویژگی این دوره عبارت بود از:
1. تدوین قانون توسعه صنعت ایرانگردی و جهانگردی به عنوان سیاست کلی و خط ومشی توسعه صنعت جهانگردی درایران
2. ورود دوباره گردشگران اروپایی به ایران
3. ظهور بازار جدید جهانگردی ایران در منطقه آسیای مرکزی و قفقازبه دلیل فروپاشی اتحادجماهیری شوروی وهمجواری ایران با جمهوریهای تازه استقلال یافته.
4. شرکت درنمایشگاههای بین المللی برای معرفی چهره ای جدید از ایران
5. برگزاری همایشهای مختلف داخلی در استانهای مختلف کشور به منظور معرفی توانهای جهانگردی استانها
6. احیاء مجدد مرکز آموزش های جهانگردی که تقریبا بعد از انقلاب تعطیل شده بود. و آغاز آموزشهای تخصصی راهنمایان ایرانگردی و جهانگردی و دوره های مدیرت فنی دفاتر خدمات مسافرتی و جهانگردی.
7. تاسیس مرکز آموزش عالی صنعت جهانگردی در زیر مجموعه سازمان مراکز ایرانگردی و جهانگردی و با مجوز دانشگاه جامع علمی- کاربردی.
8. احیاء مجدد گردشگری داخلی و شکل گیری گردشگری تفریحی به مقصد های تفریحی با افزایش مالکیت اتومبیل.
9. شروع مجدد ساخت خانه های دوم بویژه توسط طبقه نوظهور اقتصادی- اجتماعی(نسل دوو- موبایل) در مناطق ییلاقی و منطقه ساحلی دریای خزر.
10. تاسیس مناطق آزاد تجاری بویژه در جزیره کیش که جریان جدیدی از گردشگری داخلی را شکل داد.
11. شکل گیری جریان گردشگری خرید به مناطق مرزی همجوار جمهوریهای تازه استقلا یافته در مرزهای شمالی کشور.
12. آغاز سفرهای تفریحی خارجی توسط طبقه نوظهور و جدید به دبی، ترکیه ، چین ،تایلند، در کنار سفرهای زیارتی حج و عمره.
نوشتن دیدگاه