پوشش سنتی عشایر
سکنه منطقه سبلان بویژه کسانی که دارای پیشینه عشایری میباشند و همچنین روستائیان منطقه، لباس های محلی دارند که در نقاط شهری کمتر از آنها استفاده میشود ولی در نوع خود بسیار زیبا میباشند.
از انواع لباسهای زنانه مخصوص منطقه میتوان به یل (کت زنانه)، تومان کوینک یا شلیته تومان و شته نام برد. یل (کت زنانه) از لباسهای بالاتنه مخصوص میباشد امروزه بیشتر کت جای آنرا گرفته است و در رنگهای الوان و معمولا از مخمل و یا پارچههای پشمی ضخیم می دوختند و به یقه و سر آستین آن از پولکهای رنگین یا سکههای نقرهای و بعضی اوقات زرخیز میدوختند و دورا دور یقه و سر آستین از ملیله و نوارهای زرین میدوختند .
محقق ایل شاهسون؛ شهروز جدید مغانلو در کتاب دلبافته های خود؛ تکههای لباس را شامل پیراهن(کوینگ)، تنبان یا دامن شلیتهای(تومان)، روسری(یایلیق)، چارقد روی یایلیق(آلین یایلیقی)، عرقچین(آرخچن)، نیم تنه ساده مورد استفاده در زمستانها(یل)، جلیقه بیآستین(جلقا)، جوراب و کفش(باشماق) عنوان کرده است.
تومان کونک یا شلیته تومان
عبارت است از یک پیراهن از پارچههای ظریف و لطیف مانند وال در متراژ زیاد که از گردن تا انتهای قوزک پا میپوشانند و طبق روال زیور آلات بر یقه و سر آستین آن نیز میدوختند و این پیراهن در طرفین از کمر به پایین دارای چاک سر تا سری بود که باز دور آن چاکها از نوارهای رنگین و ملیله دوزی استفاده میشد .
شته
شته از روسریهای مخصوص عشایر که هنوز هم متداول است. شته را معمولا پس از آنکه روسری معمولا شال را بر روی سر میانداختند از روی آن دور سر، چند دور میپیچند و در پشت سر آن را بند میکنند. البته فلسفه بستن شته این است که در موقع سواری و باد و دویدن روسری آنها نیفتد و از نظر شکل ظاهری نیز ترکیب و حالت به سر و روی آنها میدهد و در موارد پوشش سایر قسمتها روی خود از انتهای آزاد آن شته استفاده میکنند .
مردان منطقه نیز دارای پوشش و البسه خاصی هستند که متاسفانه این نوع پوشش و البسه در بین ساکنین منطقه کم رنگ شده است و جای خود را به کت و شلوار و کاپشن و ... داده است که در مقایسه لباسهای قدیمی هیچ گونه اصالت فرهنگی ندارد .
از انواع پوششهای مردانه مرسوم در منطقه میتوان به پتاوا و چاروق اشاره کرد .
پتاوا
در بین مردان علاوه بر پوشیدن جورابهای رنگارنگ دست و میل باف از یک نوع فتیله دست بافت استفاده میشد که بدور ساق پا و احیانا ساق دست بانداژ میکردند و پتاوا از سر ما و حتی مارگزیدگی پای آنها محافظت میکرد.
چاروق
از دیگر وسایل پوششی خیلی مهم نوعی پاپوش بود که بنام چاروق مرسوم بود که از چرم گاو، شتر یا اسب تهیه میکردند. بطوریکه پس از تمیز کردن پشم پوستها مدتی آنرا در نمک و جای سایه نگهداری میکردند و پس از اینکه بطور کامل پشمها و سایر زائیدههای پوست را تمیز کردند آنرا با گرد مخصوصی مدتی در دست ماساژ میدادند و به آن (اووماچاروق) می گفتند و با شیرازههای چرمی که در دور آن میبافتند علاوه بر اینکه شکل قشنگ و تمیزی پیدا میکرد از نظر دوام نیز مدتها از آن بعنوان کفش استفاده میشد.