کتاب نهادها و سازمانهای مرتبط با گردشگری در ایران
(با تاکید بر مفاهیم)
کانون هماهنگی دانش و صنعت گردشگری دانشگاه علامه طباطبایی
به کوشش: دکتر اکبر پورفرج
مقدمه کتاب:
امروزه مطالعات نشان می دهد که افراد مهم ترین منبع کسب و کار در تمامی دنیا هستند، به ویژه در مورد بخشهایی که بر خدمات متمرکزند (Hai yan & Baum, 2006). محققین دریافته اند که نیروی انسانی مهم ترین سرمایه هر سازمان خدماتی بشمار می آید و کیفیت ارائه خدمت از بسیاری جهات بسته به کارکنان این سازمان ها است (لاولاک،2002). اما مدیریت منابع انسانی دغدغه اصلی مدیران به شمار می آید، و نظر به کاربر بودن صنعت گردشگری این امر در مورد آن ملموستر است (Akus,2005).
مطالعات نشان می دهد که یکی از عوامل موثر بر عملکرد و رضایت شغلی کارکنان آموزش است (Lee& et al,2006). صنعت گردشگری بعنوان صنعتِ خدماتی در هر مقیاس و اندازهای نیازمند تعلیم کارکنان خود است (Aksu,2005:102). به علاوه در شرایط کنونی تجارت، سرمایهگذاری در روزآمد سازی دانش، مهارت، و عملکرد کارکنان بسیار مهم است. آموزش حیاتی است اما به تنهایی منجر به بهبود عملکرد نمی شود. یعنی بدیهی است این فعالیت نیز مانند هر فعالیتی دیگر مستلزم برنامهریزی صحیح و اصولی است (حسن پور و همکاران، 1388).
برخلاف فضای ذهنی متولیان امر گردشگری، آموزش نیروی انسانی در زمینه فعالیت های گردشگری و توسعه آموزش آن در سطح آموزش عالی و دانشگاهها، از پیش شرط های اولیه برای توسعه صنعت گردشگری محسوب می شود. در چند دهه گذشته کمتر کسی تصور میکرد که برای آموختن صنعت گردشگری نیاز به آموزش تخصصی باشد و اغلب آن را فعالیتی صنفی و حرفهای تلقی می کردند. این در حالی است که بحث آموزش در صنعت گردشگری توسعه یافته و از اقدامات بسیار مهم و ضروری در این صنعت محسوب می شود(Jafari,2007).
در این بخش پس از مرور مفاهیم مربوط به آموزش گردشگری و بیان جایگاه آن در ایران به نقش سازمان های مربوط به بخش آموزش در گردشگری ایران اشاره می شود.
نوشتن دیدگاه